پس چرا دیگه برام نمی رقصی؟ برقص، فقط برای من برقص!

حدود نه یا ده سال پیش بود در یک شب تابستانی ساعت تقریبا نزدیک های نه شب بود و من در کنار ساختمان تئاتر بولشو مشغول کشیدن سیگار بودم تا زودتر ساعت نه شب شود و وارد سالن شوم.
برای اولین بار دیدم که از تاکسی پیاده شد و هراسان از پله ها بالا میرفت. عجیب زیبا و جذاب با چشمانی خیره کننده نیم نگاهی به من هم انداخت و رفت. در سالن که نشسته بودم مدام در حال فکر کردن به او بودم تا ناگهان او را بر روی سن در حال اجرای یک رقص زیبا دیدم و محو تماشا، او داشت با موسیقی Andres Linetzky Ernesto Romeo – Sentimientos هنر خود را به نمایش می گذاشت.
چند ماه از آن شب می گذشت و ما دیگر دوستان بسیار خوب و نزدیکی بودیم و شاید اینکار باعث میشد زندگی دانشجویی ما در غربت اندکی قابل تحمل شود. یک روز به من گفت باید برود موزه هرمیتاژ برای یک اجرای نمادین، که در شهر دیگری بود.
بهش گفتم میشه نری! آخه زمستون های لعنتی اینجا رو میدونی که چطوریه. گفت نمیشه باید حتما برم و رفت! و من دگر از او خبری نگرفتم. تا اینکه او را دیدم اما او دستهایش را کشید و جلوی صورتش گرفت. با این کار انگار از دنیا جدامیشد.
پشت دستهایش خودش بود، دشت بود وبهار. پشت دستهایش دستهایم را گرفت، در دشت میدوید، پشت دستهایش دنیا جای بهتری بود.
و من امروز پس از این همه سال کودکی را در میدان هنرهای مونترال دیدم که با همین موزیک تمرین رقص می کند. انگار در زندگی همه آدمها آدمهای دیگری هستند که یک روزی برای همیشه دیگر نیستند.

این مقاله نوشته ای است به قلم محمد راد از رسانه هدهد به آدرس:

https://hodhod.ca/%d8%a8%d8%b1%d9%82%d8%b5%d8%8c-%d9%81%d9%82%d8%b7-%d8%a8%d8%b1%d8%a7%db%8c-%d9%85%d9%86-%d8%a8%d8%b1%d9%82%d8%b5/

آراز فضائلی طراح ایرانی لباس کیست؟

«تهران تایمز از زمان آغاز فعالیتش در سال ۲۰۱۲، همیشه سعی در نمایش مُد خیابانی پررونق ایرانی، سبک زندگی و فرهنگ پاپ در تهران، شیراز، اصفهان و…آن هم از نوع پیشگام دارد. ما به دنبال ایرانیان در سراسر جهان می‌رویم و داستان‌های هنری شان را تعریف می‌کنیم.»

این‌ها عباراتی است که آراز فضائلی طراح ایرانی لباس، دانش آموخته مدارس مُد «پارسونز» و «اِسمُد» در پاریس و سردبیر تهران تایمز در گفت‌وگو با یورونیوز در توصیف ماموریت این مجله آنلاین خود به کار برده است.

آراز وقتی کودک بود از ایران مهاجرت کرد و در کشورهای مختلف ساکن بود. او اکنون تهران تایمز را با تمرکز بر مد و هنر ایرانی راه اندازی کرده که مخاطبان زیادی هم در شبکه‌های اجتماعی مختلف پیدا کرده است.

وُگ، گاردین و بسیاری مجلات دیگر او را به عنوان یکی از بهترین وبسایت‌ها درباره مُد ایرانی معرفی کرده‌اند، روزنامه لیبراسیون در این باره این‌طور نوشته است: «تهران تایمز به ما نشان می‌دهد که زنان ایرانی عاشق شیک پوشی هستند…فکل دهه شصتی دوست دارند و به سبک سوفیا لورن روسری سر می کنند.»

از خودتان بگویید در چه رشته‌ای در مُد و در کدام مرکز آموزشی تحصیل کرده‌اید و چرا اصلا مُد را انتخاب کردید؟

من آراز فضائلی طراح لباس هستم، در دانشگاه پارسونز که یک دانشگاه آمریکایی است تحصیلاتم را در رشته مُد شروع کردم و بعد هم یک دوره سه ساله را در دانشگاه اِسمُد که دانشگاهی فرانسوی است طی دو سال به پایان رساندم. هر دو این موسسات در پاریس هستند ولی فکر می‌کنم که این برایم تجربه جالبی بود که توانستم هم در سیستم آموزشی آمریکایی چیزهایی یاد بگیرم (که خیلی با فرانسوی متفاوت است) و هم در سیستم فرانسوی آموزش دیدم. دلیل انتخاب مُد هم هیجان انگیز بودن کارهایی است که ارتباط مستقیم با خلاقیت دارند ولی از آنجایی که شخصیتم یک جنبه مادی هم دارد و هیچ وقت دلم نمی‌خواسته کار هنری که نمی‌تواند از لحاظ اقتصادی آینده داشته باشد بکنم، مُد را انتخاب کردم که بعد البته متوجه شدم که یکی از سخت ترین رشته‌های خلاق برای پول در آوردن همین مُد است.

 چرا تهران تایمز را تاسیس کردید؟

من در دورانی که در دبیرستان و دانشگاه بودم تمام کلاس‌ها و دوره‌هایی که جنبه هنری و خلاق داشت و موضوع آن ارتباطی به تاریخ و فرهنگ و هنر ایران داشت برایم خیلی جالب بود و اینکه می‌دیدم که دوستان متفاوتی که از فرهنگ‌های مختلف داشتم یک حس اعتماد به نفس و افتخار از فرهنگشان (حالا به نوعی) دارند و بعد می دیدم جوانان ایرانی (به خصوص الان خیلی بهتر شده و این حرف مربوط به چند سال پیش است) وقتی با غربی ها حرف می زدند، انگار می خواستند خودشان را توجیه کنند و بگویند ما در ایران موسیقی هاوس گوش می دهیم و سوشی می‌خوریم و بعد این موضوع برای من حیف آمد چون به نظر من ایران یک کشوری است که کلی اِلِمان دست نخورده و جالب برای هنرمندان جوانش دارد و من دلم می‌خواست با کارم در حد توانایی خودم معرف فرهنگ کشورم باشم.

در تهران تایمز یک کار خیلی جالبی که می‌کنید این است که هنرمندان جوان و البته زنان موفق را معرفی می‌کنید، چرا زنان و اینکه معیارت برای انتخاب این افراد چیست؟

در همه‌ جای دنیا برای سال‌های زیادی تفکر اکثریت جامعه بر این بوده که حوزه مانور زنان باید به فعالیت‌هایی چون معلمی و پرستاری و یا به فضاهای خصوصی و درون خانه محدود باشد. زنان ایران هم در گذشته از این قاعده مستثنا نبوده‌ اند. خیلی از زنان ایرانی دیگر چندان پایبند به این چارچوب‌های متعارف نیستند و از آن‌‌ها فراتر رفته‌اند. از نظر من این حرکتی است که باید دیده شود و به آن بها داد. زنانی که خارج از چارچوب‌های بسته‌ی اجتماع نگاه می‌کنند و با زحماتشان الگویی برای زنان دیگر می‌شوند و به دیگران نیز جرات بیشتر برای باور در توانایی های خود می‌دهند تاثیر بسیاری در آینده‌ی دختران نوجوان می گذارند. من با دیدگاهی باز، زن امروز را انتخاب می‌کنم: زنان ایرانی از هر کجای دنیا با اهداف و افکار متفاوت ولی موفق. مثلا وقتی با خانم نایب (صاحب نایب ساعی) مصاحبه کردیم، انتقاد کردند که خانمی که رستوران سنتی‌اش را به ارث برده، چطور زن امروز است؟ مگر زحمتی کشیده؟ من به خانمی که ۳۰ سال پیش از پدر خودش خواهش کرده که خانه نشین‌ نباشد و در عوض در محیطی زمخت و مردانه کار کند احترام‌ می‌گذارم و او را زنی امروزی می‌بینم.

ادامه اسن مطلب را در سایت رسانه هدهد مطالعه کنید: 

https://hodhod.ca/%d8%aa%d9%87%d8%b1%d8%a7%d9%86-%d8%aa%d8%a7%db%8c%d9%85%d8%b2-%d8%b4%db%8c%da%a9-%d9%be%d9%88%d8%b4%db%8c-%d8%a7%db%8c%d8%b1%d8%a7%d9%86%db%8c/

زندگی سلن دیون و ماجرای عاشقانه اش با همسرش رنه انژلیل در قالب فیلم

زندگی سلن دیون و ماجرای عاشقانه اش با همسرش رنه انژلیل ، الهام بخش والری لمرسیر برای ساخت فیلمی با نام قدرت عشق شده است. فیلم قدرت عشق با الهام از زندگی « سلن دیون »، (Celine Dion) هنرمند کانادایی (متولد ۱۹۶۰ در کبک) با بودجه‌ای بالغ بر ۲۳ میلیون دلار، توسط یک استودیوی فرانسوی تهیه و تولید شده است. رنه انژلیل هنرمند مونترالی با سلین دیون در سال ۱۹۹۴ ازدواج کردند و حاصل ازدواجشان سه فرزند بود. انژلیل در سال ۲۰۱۶ بر اثر سرطان درگذشت. بعد از این بود که زندگی عاشقانه سلن دیون مورد توجه عموم قرار گرفت.

 

 

برای مطالعه کانل این مقاله به سایت زیر مراجعه کنید:

https://hodhod.ca/%d9%81%db%8c%d9%84%d9%85-%d9%82%d8%af%d8%b1%d8%aa-%d8%b9%d8%b4%d9%82-%d8%b2%d9%86%d8%af%da%af%db%8c/

 

شمس و مولانا در کانادا

هشتم مهرماه در تقویم رسمی کشور به عنوان «روز بزرگداشت مولوی» ثبت شده است. وی در عرفان و سلوک سابقه‌ای دیرین داشت و چون اهل بحث و جدال نبود و دانش و معرفت حقیقی را در سلوک باطنی می‌دانست نه در مباحثات و مناقشات کلامی و لفظی؛ پرچم‌داران کلام و جدال با او مخالفت کردند. از جمله فخرالدین رازی که استاد سلطان محمد خوارزمشاه بود و بیش از دیگران شاه را علیه او برانگیخت.

شمس تبریزی در حدود سال ۶۴۲ قمری به مولانا پیوست و چنان او را شیفته کرد، که درس و وعظ را کنار گذاشت و به شعر و ترانه و دف و سماع پرداخت و از آن زمان طبعش در شعر و شاعری شکوفا شد و به سرودن اشعار پرشور عرفانی پرداخت. کسی نمی‌داند شمس تبریزی به مولانا چه گفت و چه آموخت که اینگونه دگرگونش کرد؛ اما واضح است که شمس تبریزی عالم و جهاندیده بود و برخی به خطا گمان کرده‌اند که او از حیث دانش و فن بی‌بهره بوده‌است که نوشته‌های او بهترین گواه بر دانش گسترده‌اش در ادبیات، لغت، تفسیر قرآن و عرفان است. مولانا در دوری شمس تبریزی ناآرام شد و روز و شب به سماع پرداخت و حال آشفته‌اش در شهر بر سر زبان‌ها افتاد.
 

روز و شب در سماع رقصان شد        بر زمین همچو چرخ گردان شد

 

آوازه این شاعر نامدار ایرانی مرزها را درنوردیده.در سال 97پرفورمنسی در سالن اسکارپترسون مونترال در کانادا با حضور 8 هنرمند بر روی استیج اجرا شد. این مراسم که مصادف بود با ولنتاین، بزرگداشتی نیز بر جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولانا، مولوی و رومی از مشهورترین شاعران ایرانی پارسی‌‌گوی بوده است. مراسم عرفانی همراه با حضور دراویش (رقص سماع) و موسیقی تلفیقی در کنار هنرمندان صاحب نام که همه یکجا گرد هم جمع شده‌اند.

عشق وصل است، نه وصف. برای این‌که بدانیم عشق چه است و چه نیست، باید عاشق شویم: هر چه گویم عشق را شرح و بیان / چون به عشق آیم خجل مانم از آن / تشریف ده عشاق را پرنور کن آفاق را / بر زهر زن تریاق را چیزی بده درویش را / حضرت مولانا

پرفورمنسی که فراتر از تمام مرزهای فرهنگی و جغرافیایی است و تمام مرزهای بشری پشت سر گذاشته می‌شود و صدا خود مانند یک سازی است که بیلبورد آن را فراموش نشدنی می‌کند.

هنرمندان صاحب‌نامی همچون Sarah Pagé با هارپ نوازی، Mark Molner با سلو نوازی، Bertil Schulrabe نوازنده پرکاشن و دراویشی همچون خانم‌ها Tanya Evanson و Shraddha Daniel در کنار گروه ایرانی با حضور Showan Tavakol نوازنده کمانچه،  Behnaz Sohrabi نوازنده رباب و آواز، Amir Amiri نوازنده سنتور و با حضور Nirvan Fadaei Moghaddam که صحنه‌های بصری را خلق می‌کند.

مطالب این نوشتار برگرفته از منابع زیر است:

https://hodhod.ca/%d8%b9%d8%b4%d9%82-%d9%88%d8%b5%d9%84-%d8%a7%d8%b3%d8%aa-%d9%85%d8%b1%d8%a7%d8%b3%d9%85%db%8c-%d9%87%d9%85%d8%b2%d9%85%d8%a7%d9%86/

https://www.mizan.news/fa/news/226229/%D8%B3%D8%A7%D9%84%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AA%D9%88%D9%84%D8%AF-%D8%B4%D8%A7%D8%B9%D8%B1-%D8%B4%D9%88%D8%B1%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%AD%D8%A7%D9%84-%D9%87%D8%B4%D8%AA%D9%85-%D9%85%D9%87%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D9%87-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D9%85%D9%84%DB%8C-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4 %D8%AA- %D9%85%D9%88%D9%84%D8%A7%D9%86%D8%A7-%D8%B9%DA%A9%D8%B3

نامه‌های عاشقانه لئونارد کوهن خواننده و ترانه سرای کانادایی به ماریان آیلن

مجموعه‌ای از نامه‌های عاشقانه لئونارد کوهن خواننده و ترانه سرای کانادایی به ماریان آیلن در حراج کریستی 876 هزار دلار  فروخته شد.

 

مجموعه‌ای از نامه‌های عاشقانه لئونارد کوهن برای ماریان آیلن که الهام‌بخش او برای نوشتن قطعه So Long, Marianne بود، دو سال بعد از مرگ هر دوی آن‌ها به حراج گذاشته شد. نامه‌هایی که بازگوکننده عشق دهه 60 کوهن و ماریان آیلن بود و باعث شکوفایی کوهن از شاعر به خواننده و موزیسینی معروف شد.

کوهن و آیلن که دختری متولد نروژ بود، در سال ۱۹۶۰ با هم آشنا شدند. این دختر، الهام بخش چند آهنگ معروف کوهن از جمله «پرنده روی سیم» و «هی، هیچ راهی برای گفتن خداحافظی نیست» بود. بخش عمده‌ای از مکاتبات کوهن و آیلن توسط خانه آیلن عرضه شده و مربوط به حد فاصل 1960 تا 1979 بوده است.

برای مطالعه کامل این داستان به لینک زیر مراجعه کنید:

https://hodhod.ca/%d9%84%d8%a6%d9%88%d9%86%d8%a7%d8%b1%d8%af-%da%a9%d9%88%d9%87%d9%86-%d9%86%d8%a7%d9%85%d9%87-%d9%87%d8%a7%db%8c-%d8%b9%d8%a7%d8%b4%d9%82%d8%a7%d9%86%d9%87/