در مورد فرهنگ کانادا بیشتر بدانیم و بخوانیم

در مورد کانادا بیشتر بدانیم و بخوانیم، قرار است اطلاعاتی و محتوایی در جهت مسایل روز و وقایع و رخداد های علمی، هنری و ادبی کانادا ارایه دهد.

در مورد کانادا بیشتر بدانیم و بخوانیم، قرار است اطلاعاتی و محتوایی در جهت مسایل روز و وقایع و رخداد های علمی، هنری و ادبی کانادا ارایه دهد. اخبار و فستیوال های هنری همچنین اتفاقات دنیای ادبیات، سینما، تئاتر که برای ما فارسی زبان ها در اقصی نقاط دنیا اعم از کانادا می تواند جذاب باشد. هدف از این وبلاگ معرفی بخشی از فرهنگ در سرزمین کانادا است.

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «تنبور» ثبت شده است

شهر دالاهو تقریبا ۳۶ هزار نفر جمعیت داشته و در ۱۰۰ کیلومتری غرب استان کرمانشاه قرار گرفته است. این شهرستان در اسناد تاریخی به عنوان یک خاستگاه اصلی ساز تنبور در تمام دنیا مطرح است. در این شهرستان بسیاری از مردم به ساخت و نواختن ساز تنبور مشغولند و مردم محلی از آیین یارسان (اهل حق) تبعیت می‌کنند. از این ساز در تمام مراسم‌های مذهبی و آیینی این شهرستان استفاده می‌شود.

تنبور یکی از اصیل‌ترین سازهای ایران است که در مقام و عرفان، جایگاه والایی دارد. این ساز ۱۳ تا ۱۴ پرده داشته و جنس کاسه و صفحه‌اش از چوب درخت توت است. دسته آن نیز از چوب گردو ساخته شده است. بر اساس یافته‌های باستان شناسان، مخصوصا مجسمه تاریخی که در شوش کشف شده، مشخص شده است که این ساز بیش از ۶ هزار سال قدمت تاریخی دارد.

خانه تنبور بیشتر از ۳ هزار متر مربع در قسمت گهواره دالاهو شکل گرفته و تا قبل از شیوع کرونا جشنواره‌های مختلفی در سطح ملی و در حوزه موسیقی تنبور برگزار گردیده است.

مدیر ارشد استان نیز انتخاب این شهرستان به عنوان شهر ملی تنبور را یک رویداد اصلی و مهم خواهند و از وزیر گردشگری و صنایع دستی، میراث فرهنگی استان، معاون صنایع دستی وزارت‌خانه، نماینده شهرستان اسلام آباد و دالاهو، فرماندار دالاهو و همه کارشناسان و عزیزانی که در این اتفاق مهم و حیاتی حضور به هم رساندند، تشکر کرد.

وی همچنین با تقدیر از تلاش‌های همیشگی دکتر مونسان در زمینه ثبت جهانی اورامانات خاطر نشان کرد که در قالب این پرونده بیشتر از ۲۵۰۰ کیلومتر مربع از منطقه اورامانات در جهان ثبت می‌شوند و این اتفاق قطعا یک اقدام ماندگار خواهد بود.

وی افزود که بیش از ۲۵ هزار هنرمند در حوزه صنایع دستی کرمانشاه به کار مشغولند. همچنین کرمانشاه ۲۸۸ کارگاه فعال برای صنایع دستی نیز دارد که ۱۲ هزار نفر در آنها به کار مشغولند.

۲ سال تلاش برای ثبت تنبور

مدیرکل میراث فرهنگی کرمانشاه نیز بعد از پایان این مراسم به خبرنگاران اعلام کرد که ۲ سال است برای ثبت جهانی دالاهو تلاش می‌کنند تا به عنوان شهر ملی تنبور شناخته شود. امید قادری با بیان این موضوع که در تیر ماه ۱۳۹۹ کارشناسان میراث فرهنگی از این طرح دفاع کردند، اعلام کرد که آمار بالای کارگاه‌های تنبوری که در این استان فعال هستند، المان‌های شهری، حمایت مردم، فعالیت خانه تنبور، نامگذاری خیابانی به نام تنبور در دالاهو، برگزاری جشنواره‌های مختلف در زمینه تنبور نوازی در دالاهو و… باعث شد تا نهایتا این شهرستان ثبت جهانی شود.

به گفته او، در این شهر حتی کارگاهی با ۷۰۰ سال قدمت وجود دارد که همچنان به ساخت این ساز مشغول است. قدری با بیان این مسئله که به سازندگان تنبور در دالاهو می‌توان تسهیلات کم بهره اعطا کرد، اعلام کرد که با موافقت کرمانشاه به زودی زود بازار دومی برای صنایع دستی دالاهو با هدف ارائه تنبور و صنایع دستی که به آن وابسته هستند در شهر ایجاد می‌کنیم. او با بیان این مسئله که در سال گذشته هرسین در جایگاه شهر ملی گلیم ثبت شد، اعلام کرد که ثبت این شهر ملی برای جذب گردشگر و رونق این صنعت بسیار موثر بود.

ادامه  این مطلب را می‌توانید در سایت رسانه هدهد، به آدرس زیر، مطالعه کنید:

https://hodhod.ca/dalahoo-the-national-city-of-tanbour-in-iran/

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۳ آذر ۰۰ ، ۱۴:۱۳
سمیرا مرادی

اصطلاح موسیقی مقامی امروزه در ایران با دو برداشت و در مورد دو نوع موسیقی به کار می‌رود. در برداشت اول، موسیقی مقامی رپرتوار به‌اصطلاح رسمی موسیقی ایران تا پیش از تغییر سیستم این نوع موسیقی به شکل دستگاهی است.

این نوع رپرتوار تا اواسط حکومت خاندان صفوی در ایران که به‌طور تقریبی مقارن با میانه قرن دهم و یازدهم هجری است، در برخی زمینه‌ها با موسیقی ترک و عرب دارای وجوه مشترک نیز بوده است. بنا بر اسناد موجود عبدالرحمن جامی با تأثیرپذیری از عبدالقادر مراغه‌ای از ادوار گوناگونی سخن به میان آورده که گویا تعداد این ادوار ۹۱ عدد بوده و هر یک دارای ۱۲ مقام شناخته‌شده، ۶ آواز و ۲۴ شعبه بوده است.

به‌عبارت‌دیگر این نوع موسیقی، موسیقی معاصری است که درعین‌ نوین بودن، دارای پیشینه‌ای غنی و تاریخی بوده و نزد اقوام و ایلات مختلف در مرزهای و نقاط جغرافیایی مختلف رواج داشته و البته از حوزه موسیقی دستگاهی خارج است.

موسیقی مقامی یادگار جلوه‌های زیبایی از فرهنگ دیرینه مشرق زمین است، که از تحریف و دگرگونی اعصار مصون مانده، نغماتی در موسیقی «موغامی» پیدا می‌شود که به عهد باستان برمی‌گردد.

تحول مقام به دستگاه اصطلاحی است برای توصیف تغییراتی که در روش طبقه‌بندی و آموزش موسیقی سنتی ایرانی رخ داد. در اصطلاح به آن موسیقی مقامی گفته می‌شود. در کتاب لغت موسیقی نوشته «افراسیاب بیگ لی» کلمه مقام که به‌صورت موغام یا مغام هم نوشته می‌شود، تعریف‌شده و از آن به‌عنوان بالاترین مرحله‌ خلاقیت در ترکیب سازوآواز یادشده است.

اینکه این نوع موسیقی دقیقاً از چه زمانی مدون شد مورد اختلاف‌نظر است. در مورد شروع تحول موسیقی مقامی تفاوت‌های نظری بسیاری هست اما، اما اکثر پژوهشگران پایان این تحول را به اوایل دوره قاجار و خاندان فراهانی  نسبت می‌دهند.

درواقع موسیقی مقامی، میراث فرهنگی ناملموس ایران است که هویت فرهنگی افرادی را نشان می‌دهد که در این منطقه زندگی می‌کنند. آن‌ها شعرهای عرفانی، تاریخی و افسانه‌ای را می‌خوانند. موسیقی آن‌ها که به “مقام” معروف است با سازهای مختلفی اجرا می‌شود.

در فاصله قرن چهارم تا نهم هجری، موسیقی علمی ایران از یک نظام ادواری برای شرح موسیقی با کمک مقام‌ها استفاده می‌کرد. در این نظام موسیقایی، دوازده مقام تعریف‌شده که عشاق، نوا، بوسیلک، راست، عراق، اصفهان، زیرافکنده، بزرگ، زنگوله، رهاوی، حسینی، حجازی نام داشتند. اما در قرن نهم هجری با تبعیت حکام ایرانی از متعصبین بانفوذی که مخالف موسیقی بودند، رشد علمی موسیقی در ایران متوقف شد و در همین حال تغییرات و جابه‌جایی‌های بسیاری در موسیقی ایران صورت گرفت.

زمان شروع جدایی موسیقی ایران از نظام مبتنی بر مقام‌ها دقیقاً مشخص نیست ولی احتمالاً به دوره تیموریان(سدهٔ هشتم تا دهم هجری قمری) برمی‌گردد. در طی این تحولات، مقام‌ها جای خود را به دستگاه‌ها دادند و نظام نوینی برای طبقه‌بندی و تدریس موسیقی شکل گرفت که بعدها ردیف نامیده شد.

در این نظام معمولاً هفت‌دستگاه (همایون، ماهور، شور، سه‌گاه، چهارگاه، راستپنجگاهو نوا و پنج آواز) برشمرده می‌شود.

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/what-is-maqam-music-and-the-history-of-it/

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۱ آبان ۰۰ ، ۱۶:۰۳
سمیرا مرادی