«معنا در شعر پست مدرن»

آیا تمامی شعرها در دوران معاصر«پست مدرن» هستند؟ آیا «شعر پست مدرن» بهتر است؟ آیا شعر پست مدرن معنا دارد و یا گروهی واژگان پراکنده است؟

معنا پردازی در آثار منطبق با پست مدرنیزم دیگر سر راست نیست، معنا شرح داده نمی‌شود. به این مقاله دقت کنید، معنا در آن شرح داده می شود اما در آثار پست مدرن معنا در المان ها پنهان است. معنا گفته نمی شود بلکه نموده میشود. نشان دادن معنا خود سلوکی پیچیده است و پیچیدگی مفهوم در هنر امروز را پیچیده تر نیز می کند. آثار امروزی یا بهتر بگوییم هنر امروزی دارنده مفاهیم و معانی گسترده هستند و دیگر از مفاهیم سطحی کلاسیک خبری نیست. قرار بر این نیست که مدح کسی گفته شود و یا از معشوق و شراب گفته گو کند، بلکه باید از درد های آدمی و از پرسش های فلسفی یا شبه فلسفی آدم امروزی سخن بگوید. جملات واپسین را بگذارید کنار سر راست نگفتن معنا در هنر پست مدرن، آنگاه درخواهید یافت که چقدر پیچیدگی حادث می شود و مفهوم در توفانی از چرخش و پیچیدگی فرو میرود.

در دوران معاصر اشعار همچون تمامی آثار هنری میتوانند پست مدرن باشد یا نباشد و این بستگی به گرایش های هنرمند –که اینجا شاعر است- دارد و چیزی بنام بدتر و بهتر در انتخاب این گرایش وجود ندارد و وابستگی کامل به حالات هنرمند، تکنیک های ارایه ی هنری و وابستگی او به مکاتب فکری-فلسفی دارد.

همانگونه که در بالا گفته شد هنر پست مدرن –که در اینجا شعر است- معنا پذیر و معنا دار است اما معنا بجای شرح داده شدن در المانها پنهان می‌شود و با تکنیک های فرمالیستی پرداخته می‌شود آنگاه در سینی طلایی به مخاطب اثر هنری پیشکش می شود. اینجاست که مخاطب بسته به میزان شعور، دانش و تجربیات اش معنای ویژه ی خود را برداشت می کند و این معنا، معنایی تعبیر شده است، نه معنایی مطلق و قطعی. اینگونه است که تک معنایی به چند و چندین معنایی تبدیل می شود و معنا و مفهومی که «مخاطب الف» می فهمد با «مخاطب ب» فرق دارد.

در هنرهای امروزی چیزی به شکل نصیحت یا خطابه و تک گویی مرده است. مونولوگ های پدرانه در هنرهای امروزی جایی ندارد و هنرمند آینده ای می آفریند از جهان، نه منبری برای سخنرانی خویش.

خب! اکنون می توان گفت شعر پست مدرن تنها واژگانی پراکنده نیست اما خواننده یا مخاطب اثر باید سواد و شخصیتی چند وجهی و متعالی دارا باشد تا بتواند معنا و مفاهیم هنر های امروزی را فهمیده و درک کند. برای درونی کردن مفاهیمی اینگونه سهمگین و سنگین باید مخاطب امروزی با تجربه و با درک بالای هنر و فلسفه باشد، مخاطبی متعالی نه مخاطبی «تو سری خور» و حرف گوش کن، مخاطبی شورشی در برابر همه چیز. توان جذب و فهم معنایی بدین سان چند سطحی در هنر امروز، توانی چند سطحی در مخاطب هنر را می طلبد.

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/%d9%be%d8%b3%d8%aa-%d9%85%d8%af%d8%b1%d9%86-%d8%af%d8%b1-%d9%85%d8%b9%d9%86%d8%a7%db%8c-%d8%b4%d8%b9%d8%b1-%d9%86%d9%82%d8%af/

انسان های نازنین

انسان ها دو دسته هستند: دسته اول آنانی که می اندیشند چگونه می توانند از این دنیا بیشتر بهره ببرند و دسته دوم آنانی که چگونه می توانند چیزی به آن اضافه کنند.

از بزرگی نقل شده است که انسان ها دو دسته هستند: دسته اول کسانی که در این فکر هستند چگونه می توانند از این دنیا بیشتر بهره ببرند و به اندوخته خود اضافه کنند و دسته دوم کسانی هستند که در این اندیشه اند که چگونه می توانند چیزی به این دنیا اضافه کنند.
تاریخ دنیا هر دو دسته انسان را تجربه کرده است. در هر دو دسته انسانهای تلاش گر و با انگیزه ای بوده اند که سرنوشت های متفاوت و گاهی غریب داشته اند. در اینجا میخواهیم داستان کوتاه دو انسان را هر یک در یکی از این دو دسته برای شما بیان کنیم:

یک: مارتین شکرلی Martin Shkreliمتولد ۱ آوریل ۱۹۸۳ در نیویورک یک کارآفرین و موسس و مدیرعامل شرکت دارویی تورینگ.
سال گذشته در سپتامبر ۲۰۱۵ شکرلی توسط بسیاری از رسانه از بابت افزایش قیمت داروی پادانگل با نام پیریمتامین مورد انتقاد قرار گرفت. شرکت او پس کسب لایسنس این دارو قیمت آن را از قرصی ۱۳.۵۰ به ۷۵۰ دلار افزایش داد. در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۵ شکرلی توسط اف‌بی‌آی به جرم تخلفات بورسی بازداشت شد و با قرار وثیقه آزاد شد. در پی این حوادث او از مدیریت عاملی شرکت تورینگ استعفا داد و ران تایلز به جانشینی اش منصوب شد. افزایش قیمت داروی پیریمتامین که از داروهای مورد استفاده بیماران مبتلا به ویروس اچ آی وی است، موجب اعتراض شدید بیماران و برخی از سیاستمداران از جمله هیلاری کلینتون، نامزد پیشتاز دموکرات ها شده است. در بین رسانه ها و مردم او به عنوان بیرحم ترین دانشمند و مدیر شناخته میشود.
البته این آقا بسیار هم بیخیال تشریف دارند. بطوری که درست پس از جلسه تفهیم اتهام در دادگاه در پاسخ به یکی از خبرنگاران که از وی در رابطه با روند رسیدگی به پرونده پرسیده بود با خطاب قرار دادن وکیل مشهورش «برفمن» از وی پرسید:”حالا می‌توانم «پوکمون‌‌گو» بازی کنم؟!

دو: جوناس ادوارد سالک Jonas Edward Salk دانشمند و محقق امریکایی بود. شهرت سالک به خاطر کشف و تولید واکسن فلج اطفال است.
سالک بعد از فارغ‌التحصیل شدن از دانشگاه نیویورک و دریافت مدرک به سمت دانشگاه میشیگان عزیمت نمود تا به همراه یکی از استادانش به کار تحقیق ادامه دهد. ابتدا کار را بر ویروس آنفلوآنزا آغاز نمود. اما بعد از مدتی با مشاهده بیماری فلج اطفال که هر ساله بر تعداد بیماران مبتلا به این بیماری افزوده می‌شد و این بیماری موجب روانه شدن هزاران انسان به بیمارستان‌ها و نتیجتاً استفاده از ویلچر می‌گردید تصمیم گرفت به تحقیق در زمینه ویروس همه گیر فلج اطفال بپردازد. پس از کشف ویروس فلج اطفال توسط جان اندرز در بافت‌های گرفته شده از کلیه میمون‌ها سالک به دنبال کشف واکسن رفت. او اعتقاد داشت که ساخت واکسنی که در آن از ویروس‌های کشته شده استفاده می‌شود امکان‌پذیر است و قدم به قدم نسبت به ساخت واکسن‌های آزمایشگاهی و تست آن‌ها بر روی میمون‌ها اقدام نمود و در ژوئن ۱۹۵۲ متوجه شد واکسنی که تهیه کرده بر روی انسان نیز نتایج مثبتی در پی دارد. بدین ترتیب با کشف این واکسن تحول عظیمی در جهان به وجود آمد.
زمانی که او موفق به این کشف شد در پاسخ سوالی که از او پرسیده شد صاحب حق ثبت اختراع آن کیست؟ گفت:
” هیچ ثبت اختراع وجود ندارد. آیا می‌توانید خورشید را ثبت اختراع کنید؟ ”
جوناس بعد از شیوع ویروس ایدز در دههٔ ۱۹۸۰ تصمیم گرفت تا واکسنی را برای آن بیابد اما موفق نشد. این درمان الان در دستان آقای شکرلی است که در بالا حضورتان معرفی شد.

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/%d8%a7%d9%86%d8%b3%d8%a7%d9%86-%d9%87%d8%a7%db%8c-%d9%86%d8%a7%d8%b2%d9%86%db%8c%d9%86/

افزایش محبوبیت زبان فارسی

بر اساس آخرین آمار منتشر شده در سایت W3Tech (extensive and reliable web technology surveys) 1.9 درصد از تمام وب سایت های جهان دارای بخش زبان فارسی هستند. به گزارش رسانه هدهد کانادا، این گزارش که روزانه انجام می شود همچنین روند فعالیت زبان فارسی را در جسنجوی سایت نشان می دهد و بیانگر آن است که میزان جستجوهای بر اساس آخرین آمار منتشر شده در سایت W3Tech (extensive and reliable web technology surveys) 1.9 درصد از تمام وب سایت های جهان دارای بخش زبان فارسی هستند.

این سایت بر اساس آمارهای اتخاذی و نظرسنجی های صورت گرفته از وب سایت های معتبر جهان ، زبان فارسی را در مقایسه با سایر زبان ها، جزء زبان های بسیار محبوب جهان خوانده است.

در ادامه این گزارش سایت هایی که فارسی زبان ها بیشتر مورد استفاده قرار می دهند را به شرح ذیل خوانده است:

Facebook.com

Wikipedia.org

Twitter.com

Whatsapp.com

WordPress.com

Aparat.com

Google.ae

Blogger.com

Varzesh3.com

جایگاه سایر زبان ها

بر اساس گزارشات این وب سایت زبان انگلیسی با اختصاص حدود 52 درصد از کابری های وب سایت های جهان برای تمام سایت ها در رتبه نخست قرار دارد. پس از آن به ترتیب زبان های آلمانی با 6.3 درصد، روسی با 6.1 درصد، اسپانیایی با 5.0 درصد، فرانسه با 4.1 درصد، ژاپنی با 3.7 درصد، پرتغالی با 2.9 درصد ، ایتالیایی با 2.5 درصد، فارسی با 1.9 درصد، چینی با 1.8 درصد، لهستانی با 1.8 درصد، فلمیش (هلندی)، با 1.3 درصد، ترکی(ترکیه) با 1.2درصد، چکی(زبان کشور چک)، با 1.0درصد، کره ای با 0.9درصد، عربی با 0.6درصد، ویتنامی با با 0.6درصد، سوئدی با 0.5درصد، یونانی با 0.5درصد، رومانیایی با 0.4 درصد، اسلواکی با 0.4درصد، دانمارکی با 0.3 درصد، اندونزیایی با 0.3درصد در رتبه های بعدی قرار دارند.

جالب توجه است که زبان فارسی در مقایسه با زبانی مانند چینی با حداقل یک میلیارد کاربر در چین در جایگاه بالاتری قرار گرفته است و جزء زبان های محبوب کابران اینترنتی می باشد.

 

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/%d8%a7%d8%ae%d8%aa%d8%b5%d8%a7%d8%b5-%d9%88%d8%a8-%d8%b3%d8%a7%db%8c%d8%aa-%d9%87%d8%a7-%d8%b2%d8%a8%d8%a7%d9%86-%d9%81%d8%a7%d8%b1%d8%b3%db%8c/

ادامه درباره زبان فارسی

سیر تحول زبان فارسی در دوران اسلامی

در قرن چهارم قمری، شاعر ایرانی ابوالقاسم فردوسی، با سرودن شاهنامه نقش پررنگی در زنده کردن بسیاری از کلمات فراموش شده‌ی زبان فارسی داشت. اگر این اقدام فردوسی انجام نمیشد، سرنوشت هویت زبان فارسی نا معلوم بود.

پارسی میانه یا به عبارتی زبان پهلوی، شکلی از زبان فارسی بوده است که از آن به عنوان واسطه پارسی باستان و زبان امروز یاد می‌شود. کلمه پهلوی، شکلی از واژه پارت است. می‌توان گفت که این زبان، زبان مورد استفاده پارتیان بوده است. این زبان بعدها به صورت فارسی نو که همان فارسی امروز می‌باشد درآمد.

در سده‌های ابتدایی دوران حکومت اسلامی در ایران، واژه «فارسی» برای «زبان فارسی نو» که تحول یافته «فارسی میانه» بود، به کار برده میشد. به کار بردن فارسی برای فارسی میانه که همان فارسی رایج در دوران ساسانیان بود باعث ایجاد ابهام میشد. در نتیجه واژه پهلوی برای جلوگیری از ابهام در تقابل با «فارسی نو» به عنوان نام دیگر «فارسی میانه» انتخاب شد.

زبان فارسی در دوران اسلام

بعد از پیروزی اعراب در ایران، فارسی به صورت گفتار به سمت شرق پیش رفت و به وسیله سپاهیان ایرانی به افغانستان و ماوراءالنهر رسید. اولین بار در خراسان استفاده از رسم‌الخط عربی برای نوشتن فارسی استفاده شد. علت این اتفاق وجود زرتشتیان و موبدانی در غرب و فارس بود که هنوز شیوه نوشتاری آن‌ها زبان پهلوی یعنی پارسی میانه بود. خط پهلوی هنوز رقیب جدی برای رسم‌الخط جدید عربی بود و اجازه ساخت صورت نوشتاری جدیدی برای زبان فارسی را نمی‌داد.

فارسی، گویش محلی جنوبی‌ترین ناحیه ایران بود که به همان صورت گفتاری به سمت شمال و شرق ایران گسترش پیدا کرد. پس از آن در شمال شرقی ایران به زبان ادبی تبدیل شد و دوباره به شرق و جنوب ایران رسید و کم کم به بخش‌های بزرگی از قاره آسیا نیز رسید.

شیوه نوشتاری جدید زبان فارسی

خط فارسی امروزی، فارسی‌ شده رسم‌الخط عربی است. خود رسم‌الخط عربی نیز از خطوط کوفی و بصری گرفته شده است. تفاوت اصلی رسم‌الخط فارسی و رسم‌الخط عربی اضافه شدن حروف «پ»، «ژ»، «گ» و «چ» به نوشتار فارسی است. در کشورهای دیگر از جمله تاجیکستان، نوشتار فارسی به خط سیریلیک نوشته می‌شود.

خط فارسی به شکل امروزی در کشور ایران و افغانستان رایج است. و خط رسمی این دو کشور محسوب می‌شود. تاریخ دقیق شروع استفاده از این نوع نوشتار برای فارسی مشخص نیست. اما برخی از پژوهشگران مانند ریچارد فرای، بر این عقیده‌اند که خط نوین فارسی توسط رودکی سمرقندی ابداع شده است.

باید گفت که از نظر بعضی از کارشناسان، خط فارسی امروزی عیب‌هایی دارد و مناسب استفاده برای صورت نوشتاری فارسی نیست. برخی از نقص‌هایی که این خط دارد، عدم ثبت آوا در صورت نوشتاری و احتمال خطا در خوانش متن، وجود چندین حرف متفاوت با یک آوای مشترک، که همین معایب یادگیری نوشتار فارسی را دشوار کرده است. همچنین فراوانی نقطه ها و سلیقه‌ای بودن برخی صورت‌های نوشتاری از دیگر ایرادات بزرگی است که خط کنونی فارسی دارد.

زبان فارسی در افغانستان

فارسی در افغانستان در نوشتار رسمی اداری با عنوان فارسی دری شناخته می‌شود، اما مردم افغانستان زبان گفتاری خود را فارسی یا پارسی می‌دانند. زبان‌های اصلی کشور افغانستان دو زبان فارسی دری و پشتو هستند. با اینکه برخی افراد در افغانستان فارسی و فارسی دری را مستقل از هم می‌دانند، اما در کشور ایران تفاوت‌های این دو زبان به اندازه‌ای نیست که آن‌ها را از هم مستقل بدانند. به ‌هر حال، فارسی در یک از مهم‌ترین گویش های زبان فارسی است. نام دیگر فارسی دری را می توان گویش هزارگی نامید. هزاره ها در افغانستان فرهنگی مشابه دیگر اقوام فارسی زبان دارند. اگرچه کلمات عربی، ترکی و مغولی وارد فارسی دری یا هزارگی شده است، اما تنها ۲۰ درصد از کل واژه های این گویش را تشکیل می‌دهند. همچنین لهجه هزارگی شامل برخی ویژگی‌های دستور زبان فارسی است که از قرن چهارم و پنجم هجری بدون تغییر مانده است. خود گویش هزارگی صرفنظر از لهجه آن، از فارسی غزنه و خراسان شرقی بوجود آمده است.

زبان فارسی در تاجیکستان

مردم تاجیکستان نزدیکی تاریخی، فرهنگی و زبانی با فارسی زبان‌‌های ایرانی دارند. حتی تاجیک‌های کشور چین هم به فارسی شرقی صحبت می کنند. زبان تاجیکی یا فارسی تاجیکی که فارسی فرارودی یا ماوراءالنهری هم گفته می‌شود، زبان رایج در ازبکستان و تاجیکستان است. مجلس تاجیکستان در سال ۱۹۹۹ میلادی یا ۱۳۷۸ خورشیدی، واژه فارسی را از زبان فارسی تاجیکی حذف کرد و زبان رسمی کشور تاجیکستان را تاجیکی اعلام کرد.

زبان فارسی تاجیکی یا همان زبان تاجیکی، با الفبای سیریلیک نوشته می‌شود. یکی از دلایل دور شدن فارسی تاجیکی از فارسی همین تغییر رسم‌الخط آن است. البته این تغییر خط در زمان شوروی اتفاق افتاد. سیر تغییر خط فارسی تاجیکی ابتدا به لاتین و سپس به سیریلیک بود. به دلیل تفاوت نوشتار نیز ارتباط مردم تاجیک با دیگر فارسی زبانان دیگر ممکن نبود.

بعد از فروپاشی شوروی و استقلال تاجیکستان که در سال ۱۹۹۱ میلادی (۱۳۷۰ خورشیدی) اتفاق افتاد، مردم و دولت تاجیکستان خواستار تغییر الفبای تاجیکی به الفبای فارسی گرفتند، اما تا کنون این اتفاق نیفتاده است. به گفته مقامات کشور تاجیکستان تغییر خط در حال حاضر به نفع کشور نیست و هزینه زیادی را در بر خواهد داشت.

چرا تغییر زبان برای تاجیکی‌ها مهم است

در حال حاضر در کشور تاجیکستان هیچ نشریه یا رسانه‌ای به خط فارسی وجود ندارد و تعداد کمی از مردم تاجیک با خط فارسی آشنایی دارند. کارشناسان فرهنگی تاجیک می‌گویند گسترش آموزش خط فارسی به منزله‌ زنده کردن خط نیاکان و ایجاد امکان دسترسی مردم تاجیک به منابع عظیم زبان فارسی است که در کتابخانه‌ها و پایگاه‌های اطلاعاتی کشورهای فارسی زبان، مخصوصا کشور ایران است. شمار زیادی از شخصیت‌های فرهنگی و ادبی کشور تاجیکستان خط و الفبای سیریلیک را تحمیلی می‌دانند که باعث وابستگی بیشتر کشور تاجیکستان به روسیه می‌شود. محمد جان شکوری از شخصیت های فرهنگی تاجیکستان و عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی در ایران، بر این عقیده است که مقامات تاجیکستان قصد بازگشت به خط فارسی را ندارند که این موضوع مانع رشد زبان فارسی تاجیکی شده است.

زبان فارسی در ازبکستان

در ازبکستان، در شهرهای سمرقند، بخارا، استان‌های خوارزم، سرخان دریا و قشقه دریا جایگاه تاریخی، فرهنگی و علمی خاصی دارد. در ازبکستان بیشتر نسخه‌های خطی و ادبیات قبل از حکومت شوروی، به فارسی نوشته شده اند. بعد از روی کار آمدن شوروی و رهبری شرف رشیدف در ازبکستان، صحبت کردن به زبان فارسی جریمه‌ای معادل پنج روبل روسیه داشت. صحبت کردن به تمام زبان‌ها به جز فارسی در این دوره مجاز بود. در موسسات آموزشی از جمله دانشگاه سمرقند که به دستور لنین تاسیس شده بود، به فارسی تدریس انجام میشد. بعد از فروپاشی شوروی زبان این دانشگاه به زبان ازبکی تغییر کرد.

زبان و ادب فارسی در هند

تاریخچه رواج زبان و ادبیات فارسی در هند طولانی است. اولین بار در قرن سوم هجری با فارسی زبانان آشنا شدند. ابن حوقل در کتاب صوره‌الارض و اصطخری در کتاب المسالک و الممالک، عنوان می‌کنند که در آن زمان مردمِ «مُلتان» و «منصوره» به زبان عربی و سِندی صحبت می‌کنند و مردم «مُکران»، به فارسی با یکدیگر حرف می‌زنند. یکی از شاعران مشهور اهل سند، رابعه بنت کعب است که تمام اشعار وی به فارسی سروده شده است. از این موضوع می‌توان نتیجه گرفت که گویش مردم سند، فارسی بوده است. در هندوستان پیش از استعمار انگلیس، فارسی زبان دوم رسمی این کشور بود و زبان فرهنگی و علمی بود. فارسی در زمان گورکانیان زبان رسمی اول بود. بعد از ورود انگلستان به کشور هند در سال ۱۸۳۲، بعد از حدود ۷۰۰ سال حضور زبان فارسی در هندوستان به عنوان زبان رسمی، در سال ۱۸۳۶ زبان انگلیسی توسط چارلز تری ویلیان جایگزین فارسی به عنوان زبان دوم شد.

زبان فارسی چه زمانی وارد هند شد

فارسی در دوران غزنوی وارد هندوستان شد. در دوران غزنویان، فارسی زبان ادبیات، فرهنگی و علم بود. بعد از تاسیس امپراتوری مغول در هندوستان، زبان فارسی به اوج شکوفایی خود در هند رسید و پس از آن زبان رسمی کشور هند شد. در زمان گورکانیان هند، بسیار گسترش پیدا کرد. در واقع قبل از به قدرت رسیدن گورکانیان در هندوستان، عارفان فارسی زبان، اسلام را به هند برده بودند، اما روی کار آمدن گورکانیان بود که فارسی را شکوفا کرد و زبان رسمی مردم و درباریان شد.

در همین زمان بود که شمار زیادی از هنرمندان، نویسندگان و شاعران ایرانی به هند مهاجرت کردند. شاعران بزرگی مانند بیدل دهلوی و امیرخسرو دهلوی و همینطور سبک شعری هندی از محصولات فارسی هندوستان هستند. از شاعران فارسی زبان نامدار دیگر هند اقبال لاهوری است. فرهنگ‌های ارزشمندی برای زبان فارسی نیز گردآوری شده‌اند که فرهنگ ابراهیمی از ابراهیم قوام‌الدین فروغی و فرهنگ آنندراج از محمد پاشا نمونه‌هایی از آن‌هاست.

وضعیت امروزی آموزش زبان فارسی در هند

زبان و ادبیات فارسی در حال حاضر در بیش از ۵۰ دانشگاه هند تدریس می‌شود. در چندین دانشگاه این کشور بخش مستقل زبان فارسی وجود دارد. دانشگاه‌های دارای بخش مستقل، دانشگاه‌های علیگر، دهلی، جواهر لعل نهرو، جامعه ملی اسلامی، کشمیر، لکنو، بنارس، پتنا، بوپال، عثمانیه، بمبئی، گوهاتی، بی آرامبیدکر (مظفرنگر) و مگد هستند. در دانشگاه‌های علیگر، مولانا آزاد، پتنا، مالیر کوتلا و احمدآباد، مرکز تحقیقات زبان فارسی نیز مشغول فعالیت است. با این حال، هنوز هم تعداد دقیق مراکز آموزشی این زبان در هند مشخص نیست. تا به حال تعداد زیادی دانشجوی زبان فارسی از دانشگاه‌های هندوستان برای دوره های تکمیلی زبان و ادب فارسی به ایران اعزام شده اند.

زبان فارسی در بناهای هند

در بنای زیبا و منحصر به فرد «تاج محل» که در جهان به عنوان سمبل عشق شناخته می‌شود، جملات و اشعاری به فارسی نوشته شده است. روی سنگ مزار جهان آرا، دختر شاه جهان، این شعر به حک شده است: «بغیر سبزه نپوشد کسی مزار مرا / که قبر پوش غریبان همین گیاه بس است»

به گفته دکتر علی اصغر حکمت در کتاب «نقش پارسی بر احجار هند»، در بسیاری از آثار تاریخی هند نیز اشعار و نوشته‌های فارسی دیده می‌شود. مسجد جامع دهلی، مقبره بی‌بی، آرامگاه همایون، سرای نورمحل، سیکندرا، فاتح پور سیکری، قلعه آگره، معین الدین چشتی، لال قلعه (دهلی)، مسجد بابری، مسجد بادشاهی، فاتح پور سیکری نمونه‌هایی از این بناها هستند.

زبان فارسی در کشمیر

کشمیر و دره جامو از نظر آب و هوا به ایران شباهت زیادی دارد و به همین دلیل کشمیر را ایران کوچک می‌نامند. تاثیر نفوذ هنر ایرانی را می‌توان در باغ‌ها و بناها و به خصوص قالی کشمیر می‌توان مشاهده کرد.

در دوره پیش از تیموریان ادبیات فارسی در کشمیر بسیار غنی و ارزشمند است. ورود زبان فارسی به کشمیر و دره جامو، هم زمان با ورود و گسترش اسلام در اوایل قرن هشتم بوده است. اگرچه از همان قرن اول هجری هم افراد مسلمان کمی در کشمیر زندگی می‌کردند. صوفیان برجسته ایرانی مانند سید شرف الدین بلبل شاه ترکستانی و میر سید علی همدانی و بسیاری از همراهان آنان در قرن هشتم در کشمیر زندگی می‌کرده‌اند و اسلام و زبان و ادب فارسی را در کشمیر و دره جامو گسترش داده‌اند.

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/%d8%af%d8%b1%d8%a8%d8%a7%d8%b1%d9%87-%d8%b2%d8%a8%d8%a7%d9%86-%d9%81%d8%a7%d8%b1%d8%b3%db%8c/

نگران نباشید حال من خوب است

در خیابان راه می‌رفتم. ساعت سه نیمه شب بود و برعکس همیشه دوست نداشتم با ماشین در خیابان ها بچرخم. روز سختی را پشت سر گذاشته بودم از همان روزها که وقتی صبح از خواب بلند می شوی و می دانی تا شب، روز خوبی نخواهد بود.

به گذشته ام فکر می کردم و مسیرهایی که در زندگی طی کرده بودم. شاید هم بیشتر داشتم به آدم هایی که روزی روزگاری در همه این سالها در زندگی ام بودند و حالا دیگر نبودند فکر می کردم. هرچه بود در حال خودم نبودم و متوجه فضای اطراف خودم هم نبودم.
همان طور که در پیاده رو می رفتم صدای موزیکی توجه من را به خود جلب کرد. نزدیکتر شدم و دیدم صدا از یک بار قدیمی در کوچه سمت راستم بیرون می آید.

وارد بار شدم و روی اولین صندلی در کنار در ورودی نشستم. بار قدیمی و کهنه ای بود. مشخص بود سالهاست به آن رسیدگی نشده شاید چون هیچ وقت مشتری زیادی نداشت.
اما من در حال خودم نبودم و فقط داشتم به موزیک گوش می کردم خانمی روبروی من ظاهر شد و از من پرسید چی می خوای برات بیارم. لحن صحبتش جوری بود که انگار داره می گه چی می خوای بهت بدم زود بزنی به چاک چون اینجا جای تو نیست.

گفتم هیچی اومدم موزیک گوش کنم این موزیک شما بود که من به داخل کشوند.
انگار در اون لحظه به خصوص اون منظور من فهمید و گفت: باشه می دونم چی می خوای. رفت و صبر کرد موزیک که تمام شد دوباره همان قطعه را از اول پخش کرد. و برگشت. این بار دو استکان در دستش بود و نشست روبروی من آن طرف میز و با شیشه‌ای که دستش بود استکان ها را پر کرد و گفت: بیا بخور. تو به این نیاز داری. آمدم بگویم من نوشیدنی نیاز ندارم اما انگار دیر شده بود و او منتظر بود من هم استکان را به دست بگیرم و او را همراهی کنم.
از او پرسیدم: مگه تو می دونی این چه موزیکیه؟
پوزخندی زد که انگار سئوال نابه جایی پرسیدم.
پرسید: اهل کجایی؟ گفتم ایران. گفت من اهل بلژیک هستم. گفتم: پس لی لی رو می شناسی؟
استکانش را بالا رفت و گفت: خیلی بیشتر از چیزی که تصورش می کنی و بلند شد رفت انتهای سالن در پیانویی را که معلوم مدت هاست استفاده نشده باز کرد و شروع کرد به هم نوایی با موزیک.

بلند شدم و رفتم کنار پیانو و گفتم: می شه سیگار بکشم؟‌ گفت: آره. به منم بده. البته کشیدن سیگار در این بار ممنوعه اما اینجا که کسی نمیاد و رئیس لعنتیم هم نیست. پس راحت باش.
حالا که خوب فکر می کنم یادم نمی آید صحبتهایمان در مورد این موزیک بود یا در مورد فیلمی که این موزیک برای آن ساخته شده یا در مورد کتابی که از روی آن این فیلم را ساختند اما یادم هست که آن شب با هم خیلی صحبت کردیم. انگار در زندگی همه آدمها آدمهای دیگری هستند که یک روزی برای همیشه دیگر نیستند.
نگران نباشید حال من خوب است
Je vais bien, ne t’en fais pas

Don’tWorry, I’m Fine

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/%d9%86%da%af%d8%b1%d8%a7%d9%86-%d9%86%d8%a8%d8%a7%d8%b4%db%8c%d8%af-%d8%ad%d8%a7%d9%84-%d9%85%d9%86-%d8%ae%d9%88%d8%a8-%d8%a7%d8%b3%d8%aa/

ای پیک پی‌خجسته که داری نشان دوست

ای پیک پی‌خجسته که داری نشان دوست
با ما مگو بجز سخن دل‌نشان دوست
گر دوست بنده را بکُشد یا بپرورد
تسلیم از ‌آنِ بنده و، فرمان از ‌آنِ دوست

سعدی

ای پیک پی‌خجسته که داری نشان دوست
با ما مگو بجز سخن دل‌نشان دوست
گر دوست بنده را بکُشد یا بپرورد
تسلیم از ‌آنِ بنده و، فرمان از ‌آنِ دوست

سعدی

 

درباره زبان فارسی

زبان فارسی با زبان لاتین، یونانی و سانسکریت، زبان‌های کلاسیک جهان اعلام شده و در تاریخچه چند هزار ساله‌اش تحولات زیادی را از سر گذرانده

ریشه زبان فارسی

زبان فارسی یکی از گویش‌های قوم پارس بوده است که به جنوب غربی فلات ایران کوچ کرده بودند. با قدرت گرفتن خاندان هخامنشی از این قوم، زبان فارسی (در آن زمان پارسی باستان) به عنوان زبان رسمی و اداری در سرزمین‌های امپراطوری هخامنشی گسترش پیدا کرد. زبان فارسی یا پارسی باستان در ابتدا دستور زبان پیچیده با حالت‌های صرف گوناگون بود. با این حال، با آموختن غیر پارسی زبان‌ها، رفته رفته دستور زبان فارسی ساده تر شد. از این گسترش زبان در سرزمین‌های غیر فارسی زبان، به عنوان دلیلی برای ساده شدن این زبان یاد می‌شود. در اواخر دوره هخامنشیان، زبان فارسی یا پارسی باستان به شکل اولیه‌ای از پارسی میانه درآمده بود.

در زمان روی کار آمدن سلسله اشکانیان، فارسی یا پارسی، تاثیراتی از زبان پارتی (گویش رسمی اشکانیان گرفت) اما در دوران ساسانیان، این زبان که در آن زمان پارسی میانه بود زبان اول و رسمی ایران بود. تقریبا تمام سرزمین‌های قلمرو ساسانیان به این زبان صحبت می کردند.

نوشته‌های اولین پادشاهان سلسله ساسانی در قرن سوم بعد از میلاد به سه زبان ثبت شده‌اند: پارتی، پارسی میانه و یونانی. زبان پادشاهان اشکانی پارتی بود. قلمرو اشکانی از شمال خراسان شروع شد و بر تمام ایران گسترش پیدا کرد.

پارسی میانه در زمان ساسانیان بیشتر استفاده میشد. این سلسله از ایالت فارس شروع شد و با شکست حکومت اشکانیان تیسفون را به عنوان پایتخت حکومت خود انتخاب کردند. در این دوره زمانی در شمال ایران زبان پارتی و در جنوب ایران پارسی میانه صحبت میشد.

در دوره حکومت ۴۰۰ ساله ساسانیان در زبان فارسی تغییرات اساسی به وجود آمد. زبان پارتی به طور کلی از رواج افتاد و از قرن چهارم حکومت ساسانیان به بعد تمام کتیبه‌های بر جای مانده به زبان پارسی نوشته شده‌اند.

 پراکندگی زبان فارسی در ایران و جهان

کشورهایی که بیشترین جمعیت فارسی زبان جهان را دارند، ایران، افغانستان، تاجیکستان و ازبکستان هستند. البته فارسی در کشورهایی غیر از ایران، به نام های دری، پارسی و تاجیکی گفته می‌شود. بعد از این کشورها، بحرین، پاکستان، هند، عراق، ترکیه و چین در رده‌های بعدی جمعیت فارسی زبان هستند.

فارسی در کشور بحرین، به نام عجمی یا لارستانی شناخته می‌شود. در هندوستان، تا قبل از استعمار انگلیس بر این کشور، فارسی نیز یکی از زبان‌های رسمی بوده است. شاعران و نویسندگان هندی تباری که به زبان فارسی به خلق اثر پرداخته‌اند، کم نیست.

جمعیت فارسی زبان مادرزادی در ایران، براساس سرشماری رسمی انجام  شده در سال ۱۳۷۵(۱۹۹۶ میلادی)، ۷۳ تا ۷۵ درصد جمعیت کل ایران را تشکیل می‌دهد و ۸۲ تا ۸۳ درصد مردم فارسی صحبت می‌کنند. جمعیت مردم فارسی زبان در سایر کشورهای جهان به صورت زیر است:

• ۲۰ میلیون نفر در افغانستان
• پنج میلیون نفر در تاجیکستان
• هفت میلیون نفر در ازبکستان
• جمعیت در بحرین، هند و پاکستان، نامشخص است

گرنوت ویندفور، استاد بازنشسته دانشکده مطالعات خاورمیانه دانشگاه میشیگان آمریکا در کتاب «زبان‌های ایرانی» که در سال ۲۰۰۹ منتشر کرده است، به جمعیت افرادی که فارسی، زبان مادری آن‌هاست و یا به عنوان زبان دوم به آن تسلط دارند، اشاره می کند. در این کتاب جمعیت فارسی زبان‌ها در کل جهان حدود ۱۱۰ میلیون نفر گزارش شده است.

زبان فارسی در محتوای وب

زبان فارسی در شبکه اینترنت پنجمین زبان پرکاربرد است. جدول زیر گزارش وبسایت موسسه «Web Technology Surveys» در رابطه با زبان‌های مورد استفاده در محتوای وب است.

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/%d8%af%d8%b1%d8%a8%d8%a7%d8%b1%d9%87-%d8%b2%d8%a8%d8%a7%d9%86-%d9%81%d8%a7%d8%b1%d8%b3%db%8c/

تاریخچه‌ی مختصری از پیدایش هزار و یک شب

در میان ایرانیان کمتر کسی با عبارات هزار و یک شب، شهرزاد قصه‌گو و الف لیل و لیله بیگانه است؛ چه بسیار پیران و جوانانی که می‌دانند شهرزاد دختری قصه‌گوست و هزار و یک شب قصه‌های او برای شهریار است، ولی دانسته‌های آن‌ها از هزار و یک شب به همین‌جا محدود می‌شود و تقریباً همگی به غلط تصور می‌کنند که هزار و یک شب در اصل عربی است. از این رو در این مجال کوتاه، تاریخچه‌ی مختصری از این کتاب جهانی و محبوب و هزارملت را با هم می‌خوانیم.

با آنکه هزار و یک شب منبع بسیار ارزشمندی است برای مطالعات مردم‌شناختی، اجتماعی، ادبی و… پیرامون مشرق‌زمین، اما هنوز این اثر در میان شرقی‌ها مهجور است و تقریبا غالب پژوهش‌ها پیرامون هزار و یک شب محصول تلاش غربیان است و بسیاری از آنان هنوز هم شرقِ امروز را از دریچه‌ی هزار و یک شب می‌بینند.

 

نقطه پیدایش قصه‌های هزار و یک شب

هزار و یک شب مجموعه‌ای از داستان‌های عامیانه است که قبل از دوره‌ی هخامنشیان در هندوستان به ظهور رسید و بعدها (ظاهراً قبل از حمله‌ی اسکندر) به ایران آمد، از سانسکریت به پهلوی ترجمه شد و نام هزار افسان بر آن نهادند. سپس در قرن سوم هجری، زمانی که نهضت ترجمه بسیار فعال شده بود و کتاب‌های علمی و ادبی زیادی از زبان‌های مختلف به عربی برگردانده می‌شدند، این کتاب نیز از پهلوی به عربی ترجمه شد و الف خرافه نام گرفت. الف خرافه دیرزمانی در بغداد در دست اهل فضل و ادب دست‌به‌دست گشت و آثار ادبی عرب -چه افسانه‌های مربوط به دوران پیش از اسلام در عربستان و چه حکایت‌های معاصر- به آن افزوده شد.

در قرن چهارم هجری، بعد از متوکل عباسی که اهل علم و دانش و نیز تاجران و دریانوردان بسیاری از کتاب‌ها را از بغداد به دیگر سرزمین‌های اسلامی می‌بردند، این کتاب هم به مصر منتقل شد و در قاهره به دست قصّه‌سرایان و نقّالان افتاد و داستان‌سرایان مصری نیز حکایت‌هایی به کتاب افزودند که بعضی از آن‌ها ریشه در اسطوره‌ها و افسانه‌های مصری داشتند و بعضی نیز از مآخذ یهودی گرفته شده بودند.

در جریان این دست‌به‌دست گشتن‌ها و ترجمه‌ها، مترجمان و راویان و کاتبان مسلمان قسمت‌هایی از کتاب را که با اعتقادات اسلامی سازگاری نداشت، حذف می‌کردند یا داستان را تغییر می‌دادند؛ برای نمونه، کارهایی را که از نظر مسلمانان ناشایست بود، به پیروان دیگر ادیان نسبت می‌دادند یا اینکه بخش جدیدی به داستان‌ها اضافه می‌کردند که بر پایه‌ی عقاید اسلامی و فرهنگ مردم مسلمان باشد.

سرانجام این کتاب در قرن دهم هجری (شانزدهم میلادی) با عنوان الف لیله و لیله جمع‌آوری و تدوین شد که این همان نسخه‌ی مصری موجود است که مترجمان اروپایی در دست داشتند و اوّلین بار همین نسخه را آنتوان گالان «Antoine Galland 1646-1715» در سال ۱۷۰۴ میلادی به فرانسوی ترجمه کرد و پس آن بارها و بارها هزار و یک شب ترجمه شد.

الف لیله و لیله در زمان محمد شاه و به امر بهمن‌میرزا و به‌کوشش عبداللطیف طسوجی تبریزی به فارسی ترجمه شد و در سال ۱۲۶۱ه.ق در تبریز و سپس ۱۲۷۵ ه.ق در تهران و پس از آن مکرر به اسم الف لیله و لیله و هزار و یک شب چاپ شده است. ابوالفتح خان دهقان سامانی اصفهانی نیز آن را به رشته‌ی نظم کشیده و نامش را هزار دستان گذاشته است.

ملکه اولین سالگرد ازدواج خود را بدون شاهزاده فیلیپ جشن گرفت

امسال برای اولین بار ملکه الیزابت دوم، باید سالگرد ازدواج خود را بدون حضور همسرش شاهزاده فیلیپ جشن بگیرد. این زوج در 20 نوامبر 1947 ازدواج کردند. و تا زمان مرگ فیلیپ در آوریل، در سن 99 سالگی، بیش از هفت دهه را با هم گذراندند.

شنبه هفتاد و چهارمین سالگرد ازدواج آن‌ها بود و برای اولین بار سالگرد ازدواج ملکه بدون شاهزاده فیلیپ برگزار شد.

ملکه که اکنون 95 سال سن دارد، پس از رگ به رگ شدن کمرش که او را آزرده کرده مجددا فعالیت‌های روزمره خودش را از سر گرفته است.

او آخر هفته گذشته مجبور شد بدلیل بیماری مراسم یکشنبه یادبود را در لندن از دست بدهد، اما روز چهارشنبه دیده شده بود وی پس از خروج از قلعه ویندزور با یک ژنرال ملاقات کرده است.

مرگ شاهزاده فیلیپ در اوایل سال جاری به زندگی عاشقانه طولانی و داستانی این زوج پایان داد.

عروسی آن‌ها و تنها پنج سال قبل از اینکه الیزابت پس از مرگ ناگهانی پدرش، پادشاه جورج ششم، به تخت سلطنت برسد در کلیسای وست مینستر برگزار شد. در زمان او پرنسس الیزابت و همسرش ستوان فیلیپ مانت باتن بودند.

این زن و شوهر یکی از طولانی‌ترین مشارکت‌ها را در بین تمام حاکمیت‌ها داشته‌اند. پس از مرگ شاهزاده فیلیپ، ملکه گفت که خانواده وی “در دوره غم و اندوه بزرگی” به سر می‌برند.

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/queen-marks-first-wedding-anniversary-without-prince-philip/