در مورد فرهنگ کانادا بیشتر بدانیم و بخوانیم

در مورد کانادا بیشتر بدانیم و بخوانیم، قرار است اطلاعاتی و محتوایی در جهت مسایل روز و وقایع و رخداد های علمی، هنری و ادبی کانادا ارایه دهد.

در مورد کانادا بیشتر بدانیم و بخوانیم، قرار است اطلاعاتی و محتوایی در جهت مسایل روز و وقایع و رخداد های علمی، هنری و ادبی کانادا ارایه دهد. اخبار و فستیوال های هنری همچنین اتفاقات دنیای ادبیات، سینما، تئاتر که برای ما فارسی زبان ها در اقصی نقاط دنیا اعم از کانادا می تواند جذاب باشد. هدف از این وبلاگ معرفی بخشی از فرهنگ در سرزمین کانادا است.

۱۳ مطلب در آبان ۱۴۰۰ ثبت شده است

هدا زرباف هنرمند معروف و سرشناس که به خاطر توجه به روح اشیاء در کارش شناخته می شد، درگذشت. مجسمه ساز ایرانی مقیم کانادا، هدا زرباف در سن سی و هشت سالگی درگذشت. وی تحصیلکرده دانشگاه وینزر انتاریو بود و اخیرا نیز در نمایشگاهی گروهی به نام گسس محسوس حضور داشت.

هدا زرباف که متولد سال ۱۳۶۱ در تهران و مقیم کانادا بود، تا به حال کارهای گروهی و انفرادی بسیاری در داخل و خارج از کشور به نمایش گذاشته بود. زرباف در رویدادهای تجسمی بسیاری مانند آرت فر، آرت فر جزیره فرمانداران، نیویورک آمریکا و استحاله هم شرکت کرده است.

آقای بهرنگ صمدزادگان که از نقاشان و عضو انجمن هنرمندان نقاش ایرانی است در صفحه اینستاگرامش خبر فوت این هنرمند را داد و درباره وی نوشت: «مجسمه‌هایی که هدا زرباف می‌ساخت از تصاویر، صداها و اشیای بازیافت شده بود. ردی از انسان در آن‌ها همیشه باقی بود».

این هنرمند همیشه از اشیا استفاده می‌کرد که باعث می‌شد علاوه بر خاطره انگیز بودن آن‌ها، مساله عدم حضور صاحبان پیشین را در آن‌ها جای دهد.

دیدگاه و جهان بینی این هنرمند در کارهایش به مسائل پیچیده و تهی بود. در آثارش از آرزوها و درد سخن می‌گفت.

به مسئله حافظه و روح اشیاء توجه دارد. همه آثارش مانند عروسک های رها شده ، تکه های سرامیکی، موی انسان، لباس های متعلق به خود، صدا ها و تصاویر دیجیتالی و بازی های قدیمی، تمامی اینها حاکی از دلتنگی او و فضای فراموش شده بود.

هدف هدا زرباف رسیدن به یک لایه تضاد در کنار همدیگر بود.

بخیه‌های پریشانی که همزمان با نفی کمال به دنبال وحدت نیز بود.

مبلمان قدیمی که با شکنندگی شکل های نرم مجاور، دوام و ثبات را به همراه دارند. این‌ها نمونه‌ای از نمایش دوگانگی هستند.

ادامه  این مطلب را می‌توانید در سایت رسانه هدهد، به آدرس زیر، مطالعه کنید:

https://hodhod.ca/%d9%87%d8%af%d8%a7-%d8%b2%d8%b1%d8%a8%d8%a7%d9%81-%d8%af%d8%b1-%da%af%d8%b0%d8%b4%d8%aa/

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۴ آبان ۰۰ ، ۱۵:۳۴
سمیرا مرادی

منطق الطیر یا کنفرانس پرندگان (اثر عطار نیشابوری)، شعری فارسی در قرن دوازدهم میلادی و در رابطه با داستان گروهی از پرندگان است که برای یافتن خدا و روشنگری به راه می‌افتند. آن‌ها از هفت دره عبور می‌کنند. در این مسیر هر کدام از پرندگان برای مقابله با برخی از ضعف‌های درونی و اخلاقی خود راهکاری دارند. در پایان سفر، آن‌ها چشم بندهای خود را بر می‌دارند و حقیقت را درمی‌یابند.

این شعر بارها و بارها توسط هنرمندان و نویسندگان و شاعران مورد توجه قرار گرفته و برای گفتگو با زمان‌ها و نیازهای جدید از آن اقتباس‌های زیادی شده است.

سهیل پارسا، مدیر هنری «Modern Times Stage Company» در تورنتو، اقتباسی صحنه‌ای از شعر سروده شده توسط گیلرمو وردیچیا را کارگردانی کرد – که به دلیل شیوع کووید۱۹ مجبور شد آن را به یک درام صوتی تبدیل کند.

این اثر در تاریخ ۲۶ مه ۲۰۲۱ به عنوان بخشی از شرکت تئاتر «Soulpepper» در سراسر جهان در ۸۰ نمایش اجرا شد.

پارسا با بیان اینکه این داستان تمثیلی درس‌های عینی زیادی دارد گفت: «این برنامه بررسی مستقل حقیقت را برجسته و و پیروی کورکورانه نیاکان ما از یک سیستم اعتقادی موروثی را رد می‌کند».

وی افزود: «این عناصر همیشه من را مجذوب خود کرده است، زیرا من به عنوان یک هنرمند، هرگز جستجوی معنی، خود، حقیقت و زیبایی را متوقف نکرده‌ام. در اینجا من واقعا با شعر ارتباط برقرار می‌کنم».

ادامه  این مطلب را می‌توانید در سایت رسانه هدهد، به آدرس زیر، مطالعه کنید:

https://hodhod.ca/how-does-the-logic-of-the-bird-from-the-twelfth-century-provide-us-with-comfort-today/

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۳ آبان ۰۰ ، ۱۵:۵۶
سمیرا مرادی

اصطلاح موسیقی مقامی امروزه در ایران با دو برداشت و در مورد دو نوع موسیقی به کار می‌رود. در برداشت اول، موسیقی مقامی رپرتوار به‌اصطلاح رسمی موسیقی ایران تا پیش از تغییر سیستم این نوع موسیقی به شکل دستگاهی است.

این نوع رپرتوار تا اواسط حکومت خاندان صفوی در ایران که به‌طور تقریبی مقارن با میانه قرن دهم و یازدهم هجری است، در برخی زمینه‌ها با موسیقی ترک و عرب دارای وجوه مشترک نیز بوده است. بنا بر اسناد موجود عبدالرحمن جامی با تأثیرپذیری از عبدالقادر مراغه‌ای از ادوار گوناگونی سخن به میان آورده که گویا تعداد این ادوار ۹۱ عدد بوده و هر یک دارای ۱۲ مقام شناخته‌شده، ۶ آواز و ۲۴ شعبه بوده است.

به‌عبارت‌دیگر این نوع موسیقی، موسیقی معاصری است که درعین‌ نوین بودن، دارای پیشینه‌ای غنی و تاریخی بوده و نزد اقوام و ایلات مختلف در مرزهای و نقاط جغرافیایی مختلف رواج داشته و البته از حوزه موسیقی دستگاهی خارج است.

موسیقی مقامی یادگار جلوه‌های زیبایی از فرهنگ دیرینه مشرق زمین است، که از تحریف و دگرگونی اعصار مصون مانده، نغماتی در موسیقی «موغامی» پیدا می‌شود که به عهد باستان برمی‌گردد.

تحول مقام به دستگاه اصطلاحی است برای توصیف تغییراتی که در روش طبقه‌بندی و آموزش موسیقی سنتی ایرانی رخ داد. در اصطلاح به آن موسیقی مقامی گفته می‌شود. در کتاب لغت موسیقی نوشته «افراسیاب بیگ لی» کلمه مقام که به‌صورت موغام یا مغام هم نوشته می‌شود، تعریف‌شده و از آن به‌عنوان بالاترین مرحله‌ خلاقیت در ترکیب سازوآواز یادشده است.

اینکه این نوع موسیقی دقیقاً از چه زمانی مدون شد مورد اختلاف‌نظر است. در مورد شروع تحول موسیقی مقامی تفاوت‌های نظری بسیاری هست اما، اما اکثر پژوهشگران پایان این تحول را به اوایل دوره قاجار و خاندان فراهانی  نسبت می‌دهند.

درواقع موسیقی مقامی، میراث فرهنگی ناملموس ایران است که هویت فرهنگی افرادی را نشان می‌دهد که در این منطقه زندگی می‌کنند. آن‌ها شعرهای عرفانی، تاریخی و افسانه‌ای را می‌خوانند. موسیقی آن‌ها که به “مقام” معروف است با سازهای مختلفی اجرا می‌شود.

در فاصله قرن چهارم تا نهم هجری، موسیقی علمی ایران از یک نظام ادواری برای شرح موسیقی با کمک مقام‌ها استفاده می‌کرد. در این نظام موسیقایی، دوازده مقام تعریف‌شده که عشاق، نوا، بوسیلک، راست، عراق، اصفهان، زیرافکنده، بزرگ، زنگوله، رهاوی، حسینی، حجازی نام داشتند. اما در قرن نهم هجری با تبعیت حکام ایرانی از متعصبین بانفوذی که مخالف موسیقی بودند، رشد علمی موسیقی در ایران متوقف شد و در همین حال تغییرات و جابه‌جایی‌های بسیاری در موسیقی ایران صورت گرفت.

زمان شروع جدایی موسیقی ایران از نظام مبتنی بر مقام‌ها دقیقاً مشخص نیست ولی احتمالاً به دوره تیموریان(سدهٔ هشتم تا دهم هجری قمری) برمی‌گردد. در طی این تحولات، مقام‌ها جای خود را به دستگاه‌ها دادند و نظام نوینی برای طبقه‌بندی و تدریس موسیقی شکل گرفت که بعدها ردیف نامیده شد.

در این نظام معمولاً هفت‌دستگاه (همایون، ماهور، شور، سه‌گاه، چهارگاه، راستپنجگاهو نوا و پنج آواز) برشمرده می‌شود.

این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:

https://hodhod.ca/what-is-maqam-music-and-the-history-of-it/

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۱ آبان ۰۰ ، ۱۶:۰۳
سمیرا مرادی