معرفی فیلم The French Dispatch
فیلم The French Dispatch اثر جدید کارگردانی مشهور دنیای استاپ موشن است. کارگردان صاحب سبکی که فیلمش را می‌توان روایتی شاعرانه درباره دنیای روزنامه‌نگاری دانست. دنیایی که با حضور شبکه‌های اجتماعی تحت تاثیر قرار گرفته است و دیگر آن شکوه گذشته را ندارد.
این فیلم سه خط داستانی جداگانه را دنبال می‌کند و بازیگران سرشناس زیادی نیز در آن نقش‌‌ُآفرینی کرده‌‌اند.
گزارش فرانسوی که خود اندرسون از آن به عنوان «نامه‌ای عاشقانه به روزنامه‌نگاران» نام برده بود، بین ماه‌های نوامبر ۲۰۱۸ تا مارس ۲۰۱۹ (آبان تا اسفند ۱۳۹۷) فیلم‌برداری شد و نهایتا پس از چند وقفه روز ۲۲ اکتبر ۲۰۲۱ (۳۰ مهر ۱۴۰۰) رسما روی پرده‌ی سینماهای آمریکا و سایر کشورهای جهان رفت. واکنش اکثر منتقدان به فیلم The French Dispatch مثبت بود و بسیاری از موسیقی متن، طراحی صحنه و بازیگری‌های این فیلم تمجید کردند. فروش ۴۱،۷ میلیون دلاری گزارش فرانسوی نیز از موفقیت تجاری آن خبر می‌دهد.
فیلم گزارش فرانسوی شبیه هیچ فیلم دیگری نیست. زیرا سازنده آن کارگردان خاصی است که سبک فیلم‌سازی و انیمیشن‌سازی او شهرت جهانی دارد. فیلم The French Dispatch به کارگردانی وس اندرسن است.
اثری است برای همه کس و در عین حال برای هیچکس!
این فیلم تشکیل شده از مجموعه داستان‌های کوتاه، یک سکانسِ گیراتر و درگیرکننده‌تر نیاز بود. با این پلاتِ ساختارمندی را می‌بینیم که چفت و بست‌های درست و حسابی دارد؛ یعنی سکانس ابتدایی مقدمه‌چینی‌های لازم را انجام می‌دهد. حال اگر به فیلم گزارش فرانسوی فرصت دهید و چند سکانس ابتدایی را تحمل کنید، در آن زمان است که این فیلم شروع به درخشش می‌کند.
علاقه‌ی وس اندرسن در خلق اثر نمایشی‌ای که رنگ و بویی ادبی دارد را در سایر کارهایش نیز می‌توان دید، اما فیلم گزارش فرانسوی ظاهرا باعث شده تا او کمی در این زمینه اغراق آمیز رفتار کند. فیلم گزارش فرانسوی روی مرز باریکی از واقعیت و تخیل قصه‌اش را روایت می‌کند. این تعادل و بالانس بینِ دو وضعیت شاید در ابتدا کمی کلافه‌کننده به نظر برسد، اما رفته رفته مجذوب می‌شویم به آنچه در حال رخ دادن است. وقایع فیلم الهام گرفته از مقالاتی است که در روزنامه چاپ شده، اما جالب است که خط داستانی فیلم گزارش فرانسوی به سمت و سوی دیگری حرکت می‌کند که به مذاق بیننده‌ها خوش می‌آید. جالب است بدانید که فیلم‌برداری و استفاده از تکنیک‌های مربوط به رنگ باعث شده تا سیرِ پیشرفت ژورنالیسم را به واسطه‌ی همین تغییر رنگ‌ها حس کنیم. فیلم بیننده را به دنیای فرهنگ و هنر دهه ۵۰ و ۶۰ نیویورک و پاریس می‌برد. یعنی همان زمانی که بسیاری از هنرمندان و نویسندگان آمریکایی در جستجوی شکوه نسل گمشده همینگوی و گرترود اشتاین بودند. کاراکترهای فیلم اندرسن شخصیت‌هایی جدی هستند که ما اینجا کاریکاتوری از آنها را می‌بینیم و لحن فیلم به‌طور کلی کمدی است.
این نوشته برگزفته از مقاله ای منتشر شده در سایت رسانه هدهد به آدرس زیر است:
